Czy kiedykolwiek zauważyłeś, jak twój pies radośnie macha ogonem, gdy kłócisz się z ukochaną osobą, lub wręcz przeciwnie, próbuje wcisnąć się między was?
Nie jest to tylko próba pogodzenia się lub zwrócenia na siebie uwagi, donosi .
Pies, jako zwierzę społeczne, postrzega parę lub rodzinę jako swoje stado, a wszelkie konflikty w nim – jako zagrożenie dla stabilności i bezpieczeństwa całej społeczności. Jego dobre samopoczucie zależy bezpośrednio od harmonii w tej małej „Dumie”.
Zdjęcie:
Ciągłe kłótnie na podwyższonym tonie wywołują u zwierzaka chroniczny stres, porównywalny do życia na wulkanie, który zaraz wybuchnie. Nie rozumie słów, ale potrafi odczytać ton głosu, napięcie w postawie i nagłe ruchy. Jego świat, który masz reprezentować, staje się nieprzewidywalny i przerażający. Może to wywołać nie tylko niepokój, ale także nieoczekiwane załamania zachowania.
Na przykład pies, który doskonale radzi sobie z toaletą na zewnątrz w spokojnym otoczeniu, może zacząć robić kałuże na korytarzu właśnie po twoich spatkach. Nie jest to zemsta, ale fizjologiczna reakcja na stres i próba oznaczenia „naruszonego” terytorium swoimi feromonami, dając jej z powrotem jakiś zrozumiały wzorzec zapachowy. Instynktownie stara się przywrócić zaburzony porządek.
Niektóre zwierzęta wybierają strategię „rozjemcy”. Zaczynają obsesyjnie domagać się czułości w momencie rozpoczęcia sporu, przynosząc zabawki lub próbując fizycznie rozdzielić was do różnych pomieszczeń. Ich mózgi interpretują konflikt jako niebezpieczne napięcie społeczne, które należy rozładować wszelkimi niezbędnymi środkami i wykorzystują dostępne im środki komunikacji.
Inni, wręcz przeciwnie, mogą zacząć wyzywająco „kibicować” jednej ze stron, ignorując lub nawet warcząc na tę, którą obecnie postrzegają jako zagrożenie dla stada. Często ich wybór pada na tego, który krzyczy głośniej lub wygląda bardziej agresywnie. Jest to starożytny instynkt opowiadania się po stronie najsilniejszego, aby zwiększyć szanse przetrwania całej grupy.
Paradoksalnie, czasami zwierzę domowe staje się swego rodzaju „piorunochronem” dla problemów. Nie chcąc kłócić się bezpośrednio, partnerzy zaczynają nieświadomie sprzeczać się o metody wychowywania psa, jego jedzenie lub zachowanie. Zwierzę staje się kością niezgody, na której skupiają się wszystkie niewypowiedziane pretensje, co tylko potęguje stres.
Co robić. Pierwszym krokiem jest uświadomienie sobie, że zwierzę nie jest tylko obserwatorem, ale aktywnym uczestnikiem rodzinnej atmosfery. Staraj się nie konfrontować swojego zwierzaka przed nim, zwłaszcza podniesionym tonem głosu. Jeśli konflikt jest nieunikniony, staraj się zachować spokojną postawę i stały głos – to przynajmniej nieznacznie zmniejszy stopień paniki u zwierzęcia.
Po każdej sprzeczce bardzo ważne jest przywrócenie rytuału „czasu pokoju”. Spokojny spacer we trójkę, cicha gra, gdy wszyscy członkowie rodziny są razem i zrelaksowani, zasygnalizują psu, że zagrożenie minęło, a stado znów jest zjednoczone. Te chwile są dla niej ważniejsze niż jakiekolwiek słowne przeprosiny między wami.
Kiedy zrozumiesz to połączenie, zaczniesz postrzegać swojego zwierzaka nie tylko jako zwierzę, ale jako żywy barometr twojego związku. Jego spokojna, pewna siebie postawa i radość z cichego czytania razem na kanapie jest najlepszym wskaźnikiem zdrowej rodzinnej atmosfery. Przypomina ci, że nie jesteście tylko parą, ale całym małym wszechświatem, od którego harmonii zależy czyjeś spokojne życie.
Czytaj także
- Jak naprawić zerwany kontakt z psem po wybuchu złości: droga powrotu do zaufania
- Co się dzieje, gdy karcisz kota za kałużę na podłodze: zerwana komunikacja i cichy sabotaż
