Kiedyś myśleliśmy, że miłość to siła.
Według korespondenta chodzi o bycie filarem, skałą, nieskazitelnym partnerem, który się nie zachwieje.
Dlatego ukrywamy swoje wątpliwości, udajemy pewność siebie w karierze, ukrywamy panikę przed rodzicielstwem, udajemy, że nie bolą nas uszczypliwości naszej drugiej połówki. Budujemy fasadę nieustraszoności, za którą powoli toniemy w samotności, bo jesteśmy kochani nie za nas, ale za tę brązową maskę.
Zdjęcie:
A co, jeśli właśnie ta niepewność, którą tak starannie ukrywamy, jest tajną bronią prawdziwej intymności? Wrażliwość nie jest słabością, to odwaga, by zaprezentować nasze prawdziwe ja, bez gwarancji i ubezpieczeń.
Kiedy mówisz swojemu partnerowi „boję się”, „zawodzę”, „potrzebuję twojej pomocy”, popełniasz akt bezprecedensowego zaufania. Nie wręczasz mu wypolerowanego posągu, ale żywą, drżącą istotę ze wszystkimi jej niedoskonałościami.
A robiąc to, zapraszasz go do zrobienia tego samego – do wyjścia zza swojej fortecy i spotkania się na neutralnym, uczciwym pasie. To nie jest sojusz dwóch nieomylnych ideałów, ale sojusz dwóch ludzi, którzy nie wstydzą się być ludźmi.
Psychologowie, którzy badają teorię przywiązania, już dawno udowodnili: otwarte wyrażanie potrzeb i obaw nie odpycha, a wręcz przeciwnie, tworzy podstawowe bezpieczeństwo. Twój partner przestaje zgadywać, co masz na myśli i otrzymuje jasną mapę twojego wewnętrznego świata.
Może się na niej zorientować, nie czując się ślepym, ale potrzebnym. Twoja słabość daje mu siłę do troski, a twoje wątpliwości dają mu możliwość wspierania cię.
Zamiast zgadywać, zaczynacie tańczyć precyzyjny i spójny taniec wzajemnego wsparcia. Oczywiście, pierwszy krok w kierunku wrażliwości jest przerażający do punktu niepokoju.
Istnieje ryzyko bycia niezrozumianym, wyśmianym lub, co gorsza, otrzymania w zamian lodowatej obojętności. Ale to właśnie ta granica testuje siłę związku.
Jeśli twój partner spotyka się z twoją szczerością ze współczuciem i wzajemną otwartością – wasza więź przechodzi na nowy, niezwykle silny poziom. Jeśli wykorzystuje Twoją słabość jako broń – otrzymujesz bezlitośnie jasną diagnozę, która pozwoli Ci w porę opuścić toksyczny związek.
Opłaca się zacząć od małego. Nie od spowiedzi ze wszystkich traum z dzieciństwa, ale od prostego „dzisiaj był ciężki dzień, czy mogę się przytulić?” lub „martwię się tą decyzją, porozmawiajmy o tym”.
Uczysz się prosić, a nie żądać, dzielić się, a nie wyrzucać z siebie. Ważne jest, aby nie było to manipulacyjne wołanie o uwagę, ale spokojne, dorosłe komunikowanie swojego stanu. Różnica jest jak między kontrolowanym wydechem a histerycznym krzykiem.
Z czasem przekonasz się, że świat nie zawalił się od tego, że pokazałeś swoje pęknięcia. Wręcz przeciwnie, w związku zapanowała bezprecedensowa lekkość.
Nie musisz już wydawać gigantycznych środków na utrzymanie wizerunku, możesz skierować tę energię na coś naprawdę ważnego – wspólne marzenia, kreatywność, prostą radość. Oddychasz pełną piersią, bo nie masz nic do ukrycia.
A twój partner, widząc twoją odwagę do bycia nieidealnym, prawdopodobnie pójdzie za twoim przykładem. A teraz już siedzicie wieczorem w kuchni, pijecie herbatę i opowiadacie sobie nie o zwycięstwach, ale o swoich najbardziej absurdalnych lękach i absurdalnych porażkach.
I śmiejecie się nie z siebie nawzajem, ale razem z absurdu życia. W tym momencie zdajesz sobie sprawę, że nie zbudowałeś domku z kart dla podziwu osób z zewnątrz, ale prawdziwą, ciepłą, niezawodną fortecę, w której każdy ma prawo czasami nie być silnym.
I ta twierdza jest niezwyciężona właśnie dlatego, że w jej murach jest miejsce na ludzką kruchość.
Czytaj także
- Dlaczego media społecznościowe stają się trzecią rzeczą w małżeństwie: jeśli życie feed zastępuje rozmowę w kuchni
- Dlaczego czasami trzeba dać sobie pozwolenie na wypadnięcie z miłości: jeśli uczucie umarło, ale rytuały pozostały
