W szklarni jesteśmy przyzwyczajeni do polegania na sobie, uzbrajając się w opryskiwacze przeciwko wszelkim atakom.
Ale ta wszechogarniająca wojna wyczerpuje zarówno ziemię, jak i nas samych, podczas gdy sprytny sojusz z naturą mógłby wykonać połowę pracy, donosi korespondent .
Ekologiczne rolnictwo w pomieszczeniach nie zaczyna się od zakazu stosowania chemikaliów, ale od zaproszenia odpowiednich gości. Twoim zadaniem nie jest przekształcenie szklarni w sterylną komorę, ale w kwitnące miasto z różnorodną populacją.
Zdjęcie:
Biedronki i szubienice to elitarne siły specjalne zwalczające mszyce. Posadź kilka roślin kopru, kminku lub skrzypiec w rogu szklarni, a będą one przynętą dla tych obrońców.
Drapieżniki glebowe, takie jak drapieżne roztocza, są niewidoczne dla oka, ale można je odtworzyć, kupując biopreparaty. Będą one patrolować podłoże, żerując na swoich roślinożernych „kolegach”.
Sideraty, wysiane w szklarni na zwolnionej przestrzeni, to nie tylko zielony nawóz. Są to całe fabryki do produkcji odpowiedniej mikroflory i schronienia dla małych pożytecznych stworzeń.
Nawet zwykła ściółka ze słomy lub ściętej trawy tworzy wilgotny, chłodny mikroklimat przy ziemi, w którym schronienie znajdują chrząszcze – nocni łowcy ślimaków i gąsienic.
W tak zróżnicowanej społeczności choroby po prostu nie mogą szaleć do rozmiarów epidemii. Konkurencja działa również w świecie drobnoustrojów, naturalnie tłumiąc patogeny.
Takie podejście wymaga od nas pokory i spostrzegawczości. Nie powinniśmy truć bezmyślnie, ale najpierw przyjrzeć się bliżej: kto jest przed nami, szkodnik, a może jego naturalny wróg już przybył?
Szklarnia tętniąca życiem we wszystkich formach jest oznaką akrobacji ogrodnika. Jest to kruchy, ale niezwykle stabilny świat, którym nie dowodzimy, a jedynie delikatnie nim kierujemy.
Czytaj także
- Jak humus i kompost walczą o miejsce na grządce: zawiłości relacji między substancjami organicznymi
- Podlewanie czosnku i cebuli naparem z pokrzywy: cała prawda o zielonym nawozie